အသိခက္တဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ ့
ငါ့ကို ပစ္ေပါက္မထားခဲ့ပါနဲ ့
တကယ္ေတာ့ .. ငါက
ၿမိဳ ့ၿပရဲ့နီယြန္မီးေတြက ဥပကၡာၿပဳခံရသူ
ပင္လယ္ေလကို တ၀ၾကီးရွဴရႈိက္
အေ၀းကလက္ပိုက္ၾကည့္ေနသူ
နီ၀ါၿပာေရာင္စံုေတြရဲ့ၾကားမွာ
အၿဖဴေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးနဲ ့
တေရြ ့ေရြ ့သြားေနတဲ.သူပါ
ယာခင္းစိမ္းေတြထက္ ၀ါခင္းၿပင္ေတြကို
ပိုခင္တြယ္သူလို ့
မယိုးစြပ္လိုက္ပါနဲ ့ေကာင္မေလးရယ္
တကယ္ဆို ငါက
မင္းရဲ့နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံႏြယ္ေတြကိုေတာင္
တယုတယ ေပြ ့ပိုက္ မနမ္းရိႈက္လိုက္ရသူ
ၿပီးေတာ.
ညဥ့္ဦးယံရဲ.မိွတ္တုပ္မိွတ္တုပ္ေလး
အိပ္ရာ၀င္ပုံၿပင္ကေလး
မနက္ခင္းမိုးလင္းေၾကးစည္သံေလး
ၿဖစ္ခ်င္ခဲ. တဲ.သူပါ
ငါေလ
လြမ္းတဲ့အခါ တိမ္ေတြနဲ ့အိမ္ၿပန္
ႏြမ္းတဲ့အခါ ၿမဴေတြနဲ ့မ်က္ႏွာသစ္
ခ်မ္းတဲ့အခါ မီးၿပတိုက္ေတြနဲ ့မီးလံႈရင္း
ႀကယ္ညီလာခံေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေနခဲ့သူပါ
ဒါေပမယ့္
နင္ထားခဲ့တဲ့ ပင္လယ္ၿပာကေတာ့
ပတ္၀န္းက်င္မ်က္ေစ့တစ္ဆံုး
ေအးစက္ၿငိမ္သက္ တဲ.အၿပံဳးေတြနဲ ့
အိၿႏၵေရမပ်က္
တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္
ရက္စက္လို ့ကို မ၀နိုင္ရွာဘူး
ငါ.ကို
လြတ္လပ္စြာပ်ံသန္းသြားတဲ့
ငွက္ေတြရဲ့ အေၾကာင္း မေၿပာေစခ်င္ဘူး
ငါဟာ
ပင္လယ္ၿပာကလြဲ
ဦးတည္ရာ နည္းခဲ့တဲ.သူ ။
လြန္ေလၿပီးေသာကဗ်ာဆရာ ( The Dead Poet )
No comments:
Post a Comment