မိုးခါးေရ ---------

“ ဟြန္း…”

သူႏွာေခါင္းရႈံ႔ ၿပစ္လိုက္သည္။

“ ေတာ္ေတာ္ေတာင္နံေနၿပီပဲ”
လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ ဘြိဳင္လာဆု (Boiler Suite) ကို ေလာ္ကာ (Locker) အတြင္းၿပန္ခ်ိတ္ရင္းသူေၿပာမိၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ သူဒီဘြိဳင္လာဆု ကို ၀တ္လာသည္မွာ ဒီေန႔ပါႏွင့္ ဆို သံုး ေလးရက္ပင္ရွိၿပီထင္သည္။ ေခြ်းထြက္မ်ားေသာ သူ႔ အဖို႔ ဒီဘိြဳင္လာဆု တစ္ထည္ကို သံုးေလးရက္သာ ၀တ္ႏုိင္သည္။ သံုးေလးရက္ ဆက္တိုက္၀တ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဘိြဳင္လာဆု တစ္ထည္လံုး ေခ်ြးနံ႔စ စြဲလာေတာ့သည္။ သူအလုပ္လုပ္သည္က ႏိုင္ငံကူး ကုန္တင္သေဘာၤေပၚရွိ အင္ဂ်င္ခန္းတစ္ခုအတြင္းတြင္ၿဖစ္သၿဖင့္ ဘြိဳင္လာဆုကို ၀တ္ၾကရသည္။ ဘိြဳင္လာဆုဆိုသည္ကား အကၤ်ီႏွင့္ ေဘာင္းဘီ တစ္ဆက္တည္း ပံုစံခ်ဳပ္ထားေသာ ပြပြရြရြ ရွိလွသည္႔ အၾကမ္းခံ၀တ္စံုတစ္မ်ိဳးၿဖစ္သည္။ သေဘာၤသားမ်ား အလုပ္လုပ္သည္႔အခါ ၀တ္ဆင္ၾကရသည္႔ ယူနီေဖာင္းပင္ၿဖစ္သည္။

သူတို႔ သေဘာၤလိုင္းတြင္ေတာ့ သေဘာၤသားတစ္ေယာက္အတြက္ ဘြိဳင္လာဆု ႏွစ္ထည္ဆီထုတ္ေပးသည္။ ေၿခာက္လခန္႔ၾကာလွ်င္ေသာ္ၿဖစ္ေစ၊ အလုပ္လုပ္ရင္း ဆီေခ်းႏွင့္ အၿခား အညစ္အပတ္မ်ား ေပလွ်င္ေသာ္ၿဖစ္ေစ၊ သေဘာၤေပၚတြင္ ဘိြဳင္လာဆု အသစ္မ်ား ထုတ္ေပးတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ၿဖစ္သည္။ လိုသေလာက္ေတာ့ မရ။ ထိုေၾကာင့္ ၿပန္သြားေသာ သေဘာၤသား အေဟာင္းမ်ား ၀တ္ခဲ့သည္႔ ဘြိဳင္လာဆု အေဟာင္းမ်ား ကို ပါ လႊင့္မပစ္ပဲ ၀တ္ၾကရသည္။ ဒါမွသာ အလဲအလွယ္ရွိႏုိင္မည္ကိုး။ သေဘာၤသားတစ္ေယာက္အတြက္ဘိြဳင္လာဆု သံုးေလးထည္ေတာ့ ရွိၾကသည္ခ်ည္းၿဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ဘြိဳင္လာဆု မွာ ရက္အေတာ္ၾကာ၀တ္ထားခဲ့၍ ေခ်ြးနံ႔မ်ား နံေနေပၿပီ။ အင္ဂ်င္ခန္းထဲ အလုပ္လုပ္သူမို႔ အင္ဂ်င္ခန္းအပူေၾကာင့္ ေခြ်းပိုထြက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ပင္ ဒီဘိြဳင္လာဆုက သံုးရက္တည္းႏွင့္ နံသြားရၿခင္းၿဖစ္သည္။

နံသြားရင္ေနာက္တစ္ထည္ထုတ္၀တ္ေပ့ါဟု ေၿပာစရာေတာ့ ရွိသည္။

အမွန္ေတာ့ သူလက္ထဲမွ သူနမ္းၾကည္႔ခဲ့သည္႔ ဘြိဳင္လာဆုမွာ ေလွ်ာ္ၿပီးသားမ်ားထဲမွ ေနာက္ဆံုး တစ္ထည္ပင္ၿဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ဘိြဳင္လာဆု သံုးထည္ရွိသည္။ က်န္သည္႔ ႏွစ္ထည္ကမေလွ်ာ္ရေသး။ ဒီတစ္ထည္ၿပီးလွ်င္သူ႔မွာ ၀တ္စရာဘြိဳင္လာဆုမရွိေတာ့။

“ဟူး … ဒုကၡပါပဲ … မနက္ၿဖန္ ဘာ၀တ္ရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး”

သူအေတာ္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၿဖစ္သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။ မနက္ၿဖန္က အေရးၾကီးေသာေန႔။ ဒီလိုဘိြဳင္လာဆု အစုတ္အၿပတ္ႏွင့္ သူ ထြက္လို႔ မၿဖစ္။ အလုပ္လုပ္လို႔ မၿဖစ္။
သူတို႔ သေဘာၤက အေမရိကား မွ ကေနဒါႏုိင္ငံ ဗန္ကူးဗားသို႔ ခုတ္ေမာင္းေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ မနက္ၿဖန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကေနဒါကို ေရာက္ၿပီ။ ကေနဒါတြင္က သူတို႔ သေဘာၤအတြက္ စစ္ေဆးေရး (Inspection) တစ္ခု ၀င္ၾကရမည္။ ဒါက သေဘာၤေတြ ႏွစ္စဥ္၀င္ေနၾကရသည္႔ စစ္ေဆးေရး ပင္ၿဖစ္သည္။ ထို စစ္ေဆးမႈေအာင္မွ ကုန္တင္ခြင့္ရွိသည္။ ကမ္းကပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ ထိုစစ္ေဆးေရးကလည္း သေဘာၤႏွင့္ သေဘာၤသားမ်ား၏ အႏ ၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရး (Safety) ႏွင့္ လံုၿခံဳေရး (Security) ကို အဓိက ထား စစ္ေဆးၿခင္းၿဖစ္သည္။ သေဘာၤ အႏ ၱရာယ္ ကင္း ရွင္းမွသာလွ်င္ ကုန္ပစၥည္းစိတ္ခ်ရမည္။ လံုၿခံဳမႈရွိမွသာလွ်င္ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ဆံုးရႈံးမႈ မၿဖစ္ေပၚႏိုင္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆီေခ်းမ်ားေပက်န္ကာ ညစ္ေပေနေသာ ဘြိဳင္လာဆု ႏွင့္ သူ မနက္ၿဖန္ ဘယ္လိုမွ စစ္ေဆးေရး ၀င္လို႔ မၿဖစ္။ ဘိြဳင္လာဆုတြင္ ဆီေခ်းေပေနလွ်င္ အခ်ိန္မေရြးမီးေလာင္ႏုိ္င္သည္ဟု သတ္မွတ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ပင္သူ႔မွာ အေတာ္စဥ္းစားရၾကပ္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ မနက္ၿဖန္ အင္စပက္ရွင္ အတြက္ ဘာ ၀တ္ရမည္နည္း။

အမွန္ေတာ့ ဒီေနာက္ဆံုး ဘြိဳင္လာဆုကေလးမွာ သူ တမင္တကာ အင္စပက္ရွင္မ်ားႏွင့္ ေအာ့ဒစ္ (Audit) စသည္႔ စစ္ေဆးေရး မ်ားလာလွ်င္ ၀တ္ဆင္ရန္ဖယ္ထားခဲ့ေသာ အသစ္စက္စက္ဘြိဳင္လာဆုကေလးၿဖစ္သည္။ အေမရိကားတြင္ ဆိပ္ကမ္းအာဏာပိုင္မ်ား တက္စစ္တုန္းကလည္း ဒီ ဘြိဳင္လာဆုကေလးႏွင့္ အဆင္ေၿပခဲ့သည္။ အၿခား စစ္ေဆးေရး မ်ားလည္း ဒီဘြိဳင္လာဆုကေလးပဲ ထုတ္၀တ္ခဲ့သည္ခ်ည္း။ အခုေတာ့ သူ႔ ဘိြဳင္လာဆု အသစ္စက္စက္ကေလးက ညစ္ပတ္နံေဆာ္ေနေပၿပီ။

သူဘိြဳင္လာဆုေတြ မေလွ်ာ္လို႔ လား … အဲဒီေလာက္ေတာင္အပ်င္းၾကီးသလား ဟု ေမးစရာေတာ့ ရွိပါသည္။ ေနာက္ဆံုး မေလွ်ာ္ထားသည္ထားဦး ဒီညေနေလွ်ာ္ၿပီး လွမ္းထားလွ်င္ မနက္ၿဖန္မနက္ဆို ေၿခာက္ေနေလာက္ေပၿပီ။ ဒါဆိုေလွ်ာ္လိုက္ေပါ့ဟု တိုက္တြန္းလိုက္ရံုသာ ။

ထိုေလာက္ေတာ့ မလြယ္ပါ။သူကပ်င္းလည္း မပ်င္းပါ……။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔ သေဘာၤေပၚတြင္ေလွ်ာ္စရာ ေရမရွိေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။
ဟုတ္သည္။ သူတို႔ သေဘာၤေပၚတြင္ ေရပိတ္ထားသည္မွာ တစ္လနီးပါးခန္႔ရွိေပၿပီ။ ေရပိတ္ထားသည္ဆိုသည္ကို ဒီေနရာမွာ ရွင္းၿပဖို႔လိုမည္ထင္သည္။ သူတို႔လို ပင္လယ္ကူး သေဘာၤၾကီးမ်ား ေပၚတြင္ ေသာက္ေရ ႏွင့္ သံုးေရအတြက္ ေရခ်ိဳ တင္ေသာ ကန္ၾကီးမ်ား ပါရွိသည္။ ေရခ်ိဳကိုေတာ့ ေရခ်ိဳခ်က္စက္ ၿဖင့္ ခ်က္လုပ္၍ ၿဖစ္ေစ၊ ဆိပ္ကမ္းမ်ား ၀ယ္ယူ၍ ၿဖစ္ေစ၊ ၿဖည္႔တင္းၾကရသည္။ အမ်ားဆံုးကေတာ့ ေရခ်က္စက္မွ ခ်က္လုပ္ၿခင္းၿဖင့္ ၿဖည္႔တင္းၾကရသည္။ ဆိပ္ကမ္းမွ ေရခ်ိဳ၀ယ္ယူၿခင္းက သိပ္အဆင္မေၿပ။ ပိုက္ဆံကုန္ သၿဖင့္ ကုမၸဏီမွ လူၾကီးမ်ား ၏ အေမးအၿမန္းကို ခံၾကရသည္။

“ ဘာေၾကာင့္ေရခ်ိဳ၀ယ္ရသလဲ? ေရခ်က္စက္က အလုပ္မလုပ္ဘူးလား ? မၿပင္ဘူးလား။ ေရပိုထြက္ေအာင္လုပ္။”စသည္႔ ေမးခြန္းမ်ား ေစခိုင္းခ်က္မ်ား လာတတ္ၾကသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သေဘာၤသားမ်ားက ေရခ်က္စက္မွ ေရကို သာ အားကိုးၾကရသည္။

ေရခ်က္စက္ဆိုသည္ကလည္း ပင္မ အင္ဂ်င္ၾကီးလည္ပတ္မွ လည္ပတ္ႏုိင္တာမ်ိဳးၿဖစ္သည္။ အကယ္လို႔ သေဘာၤက မထြက္ၿဖစ္လို႔ ရက္ၾကာသြားလွ်င္ ပင္မအင္ဂ်င္ၾကီးလည္း မလည္ပတ္သၿဖင့္ ေရခ်က္စက္လည္း မလည္ပတ္ႏုိင္ မခ်က္လုပ္ႏုိင္ေတာ့ ေပ။ ထိုေၾကာင့္ လြန္ခဲ့သည္႔ တစ္လခန္႔က အေမရိကားတြင္ အေနၾကာသြား ခဲ့ေသာ သူတို႔ သေဘာၤၾကီးမွာ ေရမခ်က္ၿဖစ္သည္မွာ အေတာ္ၾကာသြားသည္႔ အတြက္ ေရမေလာက္မငၿဖစ္ရေတာ့သည္။
ထိုသို႔ ေရမေလာက္ငသည္႔အခါ ေရခ်ိဳကို ဘုန္းေဘာလေအာ အရင္လို မေပးေတာ့ပဲ။ ပထမအဆင့္အေနၿဖင့္ အခ်ိန္ႏွင့္ တိုင္း၍ ေပးလာသည္။ မနက္မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ႏွင့္ ညေနေရခ်ိဳးခ်ိန္တုိ႔ေလာက္သာ ေရေပးေတာ့သည္။ ထိုထက္မက မေလာက္မင ၿဖစ္လာလွ်င္ေတာ့ ဒုတိယအဆင့္အေနအ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ေရမ်ား စပိတ္ၾကရသည္။ ထိုထက္မွ မေလာက္ငလွ်င္ တတိယအဆင့္အေနၿဖင့္ အိမ္သာမ်ားတြင္ အေရခ်ိဳအစား ေရငန္ကို ေၿပာင္းသံုးၾကရေတာ့သည္။ ထိုသို႔ ၿဖင့္ အဆင့္ဆင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးရင္း ေရသံုးရ အဆင္ေၿပေစရန္ စီမံၾကရသည္။

ယခုလည္း သူတုိ႔ သေဘာၤက ဒုတိယအဆင့္ကို ေရာက္ေနေပၿပီ။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မ်ား တြင္ ကုန္းဘတ္အရာရွိခ်ဳပ္ (Chief Officer) မွ သူ႔ခြင့္ၿပဳခ်က္မရပဲ အ၀တ္လံုး၀ မေလွ်ာ္ရန္ စာေရးကာ ကပ္ထားေလသည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မ်ား ေရပိတ္လိုက္ေပၿပီ။
ထိုေၾကာင့္ ပင္ သူ႔ အၾကမ္းခံ အ၀တ္ ဘိြဳင္လာဆု ႏွစ္ထည္ရွိရာမွ မေလွ်ာ္ၿဖစ္သည္မွာ ၾကာၿပီ ၿဖစ္၍ နံေဟာင္လာေသာေၾကာင့္ အ၀တ္လည္း ေလွ်ာ္လို႔ မရသည္ကို သိသၿဖင့္ အင္စပက္ရွင္လာလွ်င္ ထုတ္၀တ္ရန္ ထားသည္႔ အသစ္ကေလးကို ထုတ္၀တ္လိုက္ရၿခင္းၿဖစ္သည္။
သူသက္ၿပင္းကို ခပ္ေလးေလး ခ်မိသည္။

“ ဟူး….. ေတာ္ေတာ္ခက္တာ ပဲ … မနက္ၿဖန္မနက္ ဘာ၀တ္ရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး”

ထိုေနာက္ အ၀တ္လဲခန္းထဲမွထြက္ၿပီး အခန္းတြင္းသို႔ ၿပန္ရန္ေလွကားဘက္သုိ႔ သူေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေလွခါး အတက္နားတြင္ ရွိေသာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ခန္းအတြင္းသို႔ သူ လွမ္းၾကည္႔မိသည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ႏွစ္လံုးက ခန္႔ခန္႔ ၾကီး သူ႔ကို ၿပန္ၾကည္႔ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အ၀တ္မေလွ်ာ္ရဆိုသည္႔ စာတန္းကေတာ့ အနည္းငယ္ ဆူပုပ္ပုပ္ႏုိင္သည္ဟု သူထင္မိသည္။

အမွန္ေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မွာ စာမွ်သာကပ္ထားၿခင္းၿဖစ္ၿပီး အရာရွိခ်ဳပ္မသိေအာင္ ခိုးေလွ်ာ္လွ်င္ေတာ့ ရႏိုင္သည္။ သိုေသာ္ဒါမ်ိဳးေတာ့လည္းသူမလုပ္ခ်င္။ ခိုးလုပ္ရသည္ အလုပ္ဆိုလွ်င္ မည္သည္႔အလုပ္မွ် သူမလုပ္ခ်င္။ ဒါကိုေတာ့ သူ အတတ္ႏုိင္ဆံုးေစာင့္ထိန္းခဲ့သည္။
ခိုးသည္႔အလုပ္ကို သူ အမုန္းဆံဳးၿဖစ္သည္။

သူငယ္စဥ္က သူ႔ အေဖမွ သူ႔အားစာေမးပြဲေအာင္ ၍ ဆုခ်သည္႔ အေနၿဖင့္ ကြန္ပါဘူးလွလွေလးတစ္ခု၀ယ္ေပးဖူးသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူ႔အေဖ၀ယ္ေပးေသာ ႏွစ္ထပ္ကြန္ပါဘူးကေလး မွာ သူေက်ာင္းတြင္ ဘယ္သူမွ မကိုင္ေသးေသာ အသစ္အဆန္းပစၥည္းကေလးၿဖစ္ေနခဲ့၏။ ထိုကြန္ပါဘူး ကေလးကို သူအေတာ္သေဘာက်ရွာသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားထဲတြင္ ထိုကြန္ပါဘူးကေလး အတြင္းမွ ႏွစ္ထပ္အံကေလးကို ဖြင့္ကာ ခဲတံကို ထုတ္ရသည္႔အခါတိုင္း သူအလြန္ဂုဏ္ယူမိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၏ အားက်သည္႔ အၾကည္႔မ်ားကိုလည္း သူေက်နပ္ခဲ့သည္။ သို႔ ေသာ သူ႔ကြန္ပါဘူးကေလးက သူ ႏွင့္ ၾကာရွည္မေနခဲ့။ တစ္ခုေသာ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ အခိုးခံခဲ့ရသည္။ သူႏွေၿမာလိုက္သည္႔ၿဖစ္ခ်င္း။ သူအေတာ္ငိုခဲ့ရသည္ပဲ။ ကြန္ပါဘူးကေလး ေပ်ာက္သြားၿပီး
သံုေလးလေလာက္အထိ သူမွာ ကြန္ပါဘူးကေလးမ်ားေတြ႔ေလမလားဆိုသည္႔စိတ္ႏွင့္ အသဲအသန္လိုက္ရွာ ေနမိတတ္ေသးသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ကြန္ပါဘူးကေလးက သူ႔ကို အၿပီးတုိင္စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီၿဖစ္ေၾကာင္းသူသိသြားခဲ့ေလသည္။

သို႔ႏွင့္ပင္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ခိုးသည္႔အလုပ္ကို အလြန္ရြံမုန္းခဲ့သည္။ ခိုးသည္႔အလုပ္ကို လုပ္သူကိုလည္း သူမုန္းသည္။ ထုိအတူ သူလည္း ဘယ္ေတာ့ မွ ခိုး၀ွက္လုပ္ရသည္႔ အလုပ္မ်ိဳး မလုပ္ဟု ဆံဳးၿဖတ္ခဲ့သည္။ သူခံစားရသလို အၿခားလူအေပၚ ၿပန္မခံစားရေစခ်င္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္အထက္တန္းေက်ာင္းေအာင္ၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းေရြးခ်ယ္ခဲ့စဥ္ကေတာင္ သူ၀ါသနာပါသည္႔ အလုပ္မ်ားထဲက ကိုယ္ေခြ်းႏွင့္ရင္းကာ ၿဖဴၿဖဴစင္စင္ ရေသာ လစာကို ရႏုိင္သည္႔ သေဘာၤသားအလုပ္ကိုသာေရြးခ်ယ္ ၿပီး ေရေၾကာင္း ပညာေကာလိပ္ကို သူတက္ေရာက္ခဲ့သည္။ သူေငြမ်ားမ်ား လိုခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေငြေၾကးကို ၿဖဴစင္ေစခ်င္သည္။ သူတစ္ပါး ငိုစာ ရယ္စာ ကို သူမစားလို။ ခိုးစာ ၀ွက္စာကိုလည္း မစားလို။ ထိုေၾကာင့္ ၀င္ေငြလည္းေကာင္း ထမင္းၿဖဴၿဖဴလည္း စားရမည္ဟု သူယံုၾကည္ေသာ သေဘာၤသားအလုပ္ကိုသာ သူေရြးခ်ယ္ၿဖစ္ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဒီအလုပ္ကို သူ၀ါသနာလည္း ပါသည္။

တစ္ခါကေတာ့ သူရံုးတစ္ခုသို႔ ေရာက္ၿပီး စာရြက္စာတမ္းကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ရင္း … စာေရးေလးမွ လဘက္ရည္ဖိုးေတာင္းသည္ႏွင့္ၾကံဳဖူးသည္။ ဒီေတာ့ သူစာေရးကေလးကိုခပ္ထန္ထန္ၾကည္႔ကာ

“ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား အလုပ္လုပ္ဖို႔ ႏုိင္ငံေတာ္က လစာေပးၿပီးသားမဟုတ္လား …. အဲဒါကို ခင္ဗ်ား က က်ြန္ေတာ့ဆီကေန လဘက္ရည္ဖိုး ထပ္ေတာင္းတယ္ဆိုေတာ့ …. ဒါ မတရားသက္သက္ အေခ်ာင္ပိုက္ဆံယူတာပဲေပါ့…… ဒါသူတပါးပစၥည္းကို မတရားယူတာပဲဗ်… ဒီမွာ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကိစၥကို လုပ္ေပးခ်င္လုပ္ေပး မလုပ္ေပးခ်င္ေန… က်ဳပ္ကေတာ့ တစ္ၿပားမွ မေပးႏုိင္ဘူး”

ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ မ်က္ႏွာခပ္ပ်က္ပ်က္ၿဖစ္ေနေသာ စာေရးကေလးကို သူအေတာ္ခ်ဥ္ခဲ့မိသည္။ သူစိတ္တြင္ ဒီလို အေခ်ာင္စိတ္ဓာတ္ … သူတပါးပစၥည္းမတရားယူလိုတဲ့စိတ္ဓာတ္……. ခိုးသည္႔စိတ္ဓာတ္ကို သူအားေပးအားေၿမွာက္မလုပ္လို။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိစၥ မွာ အလြယ္တကူပင္ၿပီး ခဲ့ပါသည္။ သူႏွင့္ အတူတြဲတင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ၿဖစ္သူ၏ ရာထူးအေတာ္ၾကီးသည္႔ ဦးေလး မွ တဘက္လူၾကီးအား သူ႔တူအတြက္ေရာ သူ႔အတြက္ပါ….. မိတ္ဆက္စာေရးေပးခဲ့သၿဖင့္ ၿပီးေၿမာက္သြားခဲ့သည္။

ဒီလိုပင္ သူ က အၿမင္မေတာ္ဘူးထင္တာေတြကို ၀င္၀င္ေၿပာခဲ့မိသည္ခ်ည္းၿဖစ္သည္။ ခိုးလုပ္ရသည္႔ အလုပ္တိုင္းကို သူမုန္းသည္။ ခိုးၿပီးလွ်င္ အမွန္မေပၚေအာင္လိမ္ရေတာ့မည္။ ကံတစ္ပါးက်ဴးလြန္မိသည္ႏွင့္ အလိုလို ေနာက္တစ္ပါးက လုိက္ၿပီး က်ဴးလြန္မိလ်က္သား။ ဒီလို အၿဖစ္မ်ိဳးကို သူအေတာ္ စိတ္ပ်က္သည္။ ခိုးလုပ္ရမည္႔ အလုပ္မွန္သမွ် သူမလုပ္မိေအာင္ေစာင့္ထိန္းခဲ့သည္ခ်ည္း ၿဖစ္သည္။

ယခုလည္း သူအ၀တ္ကို ခိုးေလွ်ာ္ဖို႔ စိတ္မကူးမိေတာ့ ။ သူ႔ကို ခပ္တည္တည္ ဆူပုပ္ပုပ္ၾကည္႔ေနသည္႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ ႏွစ္လံုးကို ခနဲ႔ ၿပံဳး ၿပံဳးကာ သူ ေလွကားေပၚသို႔ တက္ခဲ့သည္။

“ အင္းေလ…. ေရၿဖတ္ တာက ငါ့တစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္ပဲ … အၿခားလူေတြလည္း ခံစားၾကရတာပဲ … ငါ့လိုပဲ တစ္ၿခားလူေတြမွာလည္း ၀တ္စရာရွိမွာ မဟုတ္ ဘူး …. အင္စပက္ရွင္က် ရင္ေတာ့ …. အားလံဳး ညစ္တီးညစ္ပတ္ၿဖစ္ေနမွာ ပဲ …. ငါတစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာ …. ကိစၥေတာ့ သိပ္မရွိပါဘူး ေလ”
ဟု သူေတြးပစ္လိုက္သည္။

ထိုေနာက္ အခန္းထဲသို႔ မၿပန္ခင္ ထမင္းစားခန္းထဲသုိ႔ သူ၀င္လာခဲ့လိုက္သည္။ ထမင္းစားခန္းမွာေတာ့ လူအေတာ္စံုေနၾကၿပီ။ ညေနပိုင္း နားခ်ိန္မို႔ ထမင္းစားသူစား၊ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔သူၾကည္႔ၿဖင့္ အေတာ္စည္ကားေနသည္။ သူလည္း ထမင္းခူး ၊ ဟင္း မ်ား ထည္႔ကာ တီဗီြနားမွခံုတြင္ ၀င္ထိုင္ရင္ ထမင္းစားေနလိုက္သည္။
သူ႔ေဘးတြင္ေတာ့ ပန္႔မန္း (Pump Man) က ထိုင္ေနသည္။

“ ကိုပန္႔ စားၿပီး ၿပီလား”

သေဘာၤေပၚတြင္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ရာထူးၿဖင့္ပင္ေခၚေ၀ၚတတ္ၾကသည္။

“ေအး.. ၿပီးၿပီ”

“ စိတ္ေတြလည္း ညစ္ပါတယ္ဗ်ာ …..ေရမရွိေတာ့ …. အ၀တ္ေတြကလည္း မေလွ်ာ္ရဘူး … မနက္ၿဖန္ကလည္း အင္စပက္ရွင္နဲ႔ေတာ့ …. အားလံဳး ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနေတာ့မွာပဲ ……”

“ ဟ…. မင္း အ၀တ္ ေတြ မေလွ်ာ္ဘူးလား …. ဘာလုပ္ေနလဲ”

“ မေလွ်ာ္ဘူးေလဗ်ာ … ကုန္းခ်ဳပ္ က မေလွ်ာ္ရဘူးလို႔ စာကပ္ထားတယ္ မဟုတ္လား …. ေရမရွိလို႔ေလ”

“ မင္း အရူး ပဲ….. ကုန္းခ်ဳပ္မသိေအာင္ သေဘာၤတစ္စင္းလံုး
ခိုးေလွ်ာ္ေနတာ …. မင္းတစ္ေယာက္တည္ းမေလွ်ာ္တာ …… ေအး မနက္ၿဖန္ အင္စပက္ရွင္ လာလို႔ ဘြိဳင္လာစု အစုတ္နဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ …. မင္းကို သူၾကီးက ေထာင္းေတာ့ မွာပဲ”

သူစားေနရင္း ထမင္းပင္ နင္သလိုၿဖစ္သြား၏။ ထုတ္ထားသည္႔ စည္းကမ္းကို လိုက္နာ တာ သူ အရူးတဲ့လား။

“ မဟုတ္ဘူးေလ ကုိပန္႔ရဲ႔ …. ကုန္းခ်ဳပ္က ေရၿပတ္သြားမွာ ဆိုးလို႔ …. လံုး၀မေလွ်ာ္ဖို႔ ေၿပာထားတာပဲ …. အဲဒါကို ခိုးေလွ်ာ္တယ္ဆိုတာ ……. စည္းကမ္း ေဖာက္တာေပါ့ ….. ခိုးလုပ္တဲ့ အလုပ္ၾကီးက မေကာင္းပါဘူး ……အဓိၶပါယ္မရွိတာဗ်ာ”

“ေအး… အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို အရူးလို႔ ေၿပာတာ …. ဒီမွာ ေဟ့ေကာင္ အဓိကက ကိုယ္ၿပႆနာ မတက္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္….. အခုမင္း စည္းကမ္းလိုက္နာ ၿပီး ဘြိဳင္လာစု မေလွ်ာ္ေတာ့ ….. မနက္ၿဖန္ မင္းပဲ အေထာင္းခံရမွာပဲ …. မင္းကို သူၾကီးက ဆဲမွာပဲ ….. စည္းကမ္းလိုက္နာလို႔ ဆိုၿပီး ဘာဆုမွ ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး … မင္းဟာေလ.. အေတာ္ကိုေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္ပဲ …”

“ဒါဆို အားလံုးေလွ်ာ္ၾကတာပဲလား”

“ ေအး ဟုတ္တယ္…… မယံုရင္ မင္း လိုက္ေမးသာၾကည္႔ေတာ့ … ငါက ေစတနာ နဲ႔ေၿပာတာ … သြားေလွ်ာ္လိုက္… ေတာ္ၾကာ အဆဲခံေနရမယ္”

သူ တကယ္ပဲ ရူးေနၿပီတဲ့လား။ သူတကယ္ပဲေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၿဖစ္ေနၿပီတဲ့လား။
စားေနက်ထမင္းကို သူလက္စသတ္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ အခန္းထဲသို႔ ပင္မၿပန္ေတာ့ပဲ ေအာက္ထပ္အ၀တ္လဲခန္းသို႔ ၿပန္ဆင္းလာခဲ့လိုက္၏။ အ၀တ္လဲခန္းအတြင္းရွိ ေလာ္ကာထဲမွ နံေစာ္ေနေသာဘြိဳင္လာစုကို သူထုတ္ယူလိုက္ၿပီး သူ အ၀တ္ေလွ်ာ္ခန္းဘက္သို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္သည္။

သူၾကီး (Captain) အဆဲကိုေတာ့လည္း သူမခံႏုိင္။ မနက္ၿဖန္အားလံုးထဲမွာ ညစ္ေထးေထး ဘြိဳင္လာစုၿဖင့္ ေတြ႔ေသာ သူ႔ကို သူၾကီး က ဆဲမည္သာၿဖစ္သည္။ ကုန္းခ်ဳပ္ထုတ္ထားေသာ စည္းကမ္းကိုလိုက္နာၿပီး အ၀တ္မေလွ်ာ္ၿခင္းထက္ အင္စပက္ရွင္ ေအာင္ေရးကို သာ သူၾကီးက ဦးစားေပးမည္ၿဖစ္သည္။ ကံမေကာင္းလွ်င္ သူေၾကာင့္ အင္စပက္ရွင္က်သြားလွ်င္ပင္ သူအလုပ္ၿပဳတ္သြားႏုိင္သည္။ သူဘာလုပ္ရမည္နည္း။

အ၀တ္ေလွ်ာ္ခန္းအ၀တြင္ ဘြိဳင္လာစု ညစ္ေထးေထးကို ကိုင္ကာ သူငူငူၾကီးရပ္ေနမိသည္။ ယခုသူ မလုပ္ခ်င္ဆံဳး ခိုး၀ွက္လုပ္ရသည္႔ အလုပ္ကို သူလုပ္ရေပေတာ့မည္။ သူမလုပ္ခ်င္ပါ။ သူဒီကိစၥကို ခိုးလုပ္ၿပီးလွ်င္ ကုန္းခ်ဳပ္က သူအား အ၀တ္ေလွ်ာ္သလား ဟု လာေမးသည္႔အခါ သူလိမ္ညာၿပီး မေလွ်ာ္ပါဘူးဟု ေၿဖရေတာ့မည္။

သူ႔စိတ္ေတြက လြန္ဆြဲေနေလသည္။ သူဘာလုပ္ရမည္နည္း။

အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ၾကီး ႏွစ္လံုးမွ သူ႔ကို ခပ္တည္တည္ ၿဖင့္ၾကည္႔ေနၿပီး …. အ၀တ္လံုး၀ မေလွ်ာ္ရ ဟူေသာ စာတမ္းကေလးကေတာ့ သူ႔ကို ေလွာင္ေနသလို ရွိ၏။ လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ ဘိြဳင္လာစု ညစ္ေထးေထးကို တစ္လွည္႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ၾကီးကို တစ္လွည္႔ၾကည္႔ေနမိၿပန္သည္။ ကဲေၿပာစမ္းပါဦး။ သူဘာလုပ္သင့္သနည္း။
ကိုပန္႔ေၿပာသလို သူ တကယ္ အရူး သာၿဖစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့ သည္။

“သူမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ရင္ေတာ့ … တို႔လည္းလိုက္ေသာက္ရမွာပဲ” သူ အေတာ္မုန္းခဲ့ေသာစကားၿဖစ္သည္….

ခါးမွန္းသိသိနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမိုးေရကိုသူမေသာက္ဟု ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ….

သို႔ေပမယ့္…. သူေရဆာေနေပၿပီ…… သူေရဆာေနရွာသည္…

တစ္ခါက သူ ရင့္ရင့္သီးသီးေၿပာခဲ့ဖူးေသာ စာေရးကေလး မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ကို ၿမင္ေယာင္မိသည္.....

" မင္းလည္းငါ့လိုပဲ ... ေရဆာေနခဲ့တာပဲလား" ဟု သူေမးမိသည္...

သူေခါင္းကိုေလးပင္စြာခါ ရမ္းလိုက္ပါသည္....

လက္တကမ္းက မိုးေရစက္ေတြကို သူေသာက္ဖို႔ ၿပင္ဆင္ရေတာ့မည္...

သူဘာမ်ားတတ္ႏုိင္ဦးမည္နည္း

သူ႔အာေခါင္ေတြက ေၿခာက္ကပ္လ်က္သား … မိုးခါးေရေတြကလည္း …သည္းလ်က္သား…..

By:လင္းလြန္းညိဳ

https://www.facebook.com/LynnLonnNyo