အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္

ပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ - ၄၊ အမွတ္ - ၁၆၁

အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသေတာ့မယ္
ေကာင္းဆက္ႏုိင္

မေကာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြ

မိဘၿပီးရင္ မိတ္ေဆြဆုိတာ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ နိဗ္ၺာန္ ရသြားႏုိင္သလို၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မဟာအ၀ီစိ ငရဲကိုလည္း က်ေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြဆုိတာကေတာ့ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ေျပာရရင္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ ဆရာတပည့္နဲ႔ ဇနီးခင္ပြန္း အပါအ၀င္ ေလာကမွာ က်င္လည္ ျဖတ္သန္းရသမွ် ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ႀကံဳဆံုလာရတဲ့ အေဆြ ခင္ပြန္းမ်ားကို ဆုိလိုပါတယ္။
မေကာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ ေကာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြဆုိတာ ခြဲျခားဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္မယ္ေနာ္။ အေပၚယံ အသြင္ အျပင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေျပာလို႔ မရသလို၊ အခ်ိန္ကာလနဲ႔လည္း သတ္မွတ္ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရဘူး။ အထူးသျဖင့္ လူေတြေပါ့။ လူ႔စိတ္ဆုိတာ ေမ်ာက္စိတ္လို႔ပဲ ဆုိ႐ိုးရွိလို႔။ အရိယာ မျဖစ္ေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဟာ အခုေကာင္းေပမယ့္ ခဏေနေကာင္းတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အခု မေကာင္းေပမယ့္ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ခဏေနေကာင္းတတ္ျပန္တယ္။ ျပဒါးတုိင္ တစ္ခုလိုပဲ အတက္အက် သိပ္ျမန္တယ္။ သိပၸံပညာ တိုးတက္လာရင္ လူေတြ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းျခင္း၊ မေကာင္းျခင္း အတက္အက်ကို နဖူးမွာ digital ေလးနဲ႔ အမွတ္အသား ျပထားရင္ အဆင္ေျပမယ္။
တစ္ရံေရာအခါက ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ ရဟန္းအတူ ၀တ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္း မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ေတာင္မွ တစ္ေယာက္က အေရာင္အေသြး ေျပာင္းသြားတဲ့အေၾကာင္း သာဓကေလး ရွိပါတယ္။ ရဟန္းတစ္ပါးကေတာ့ စာသင္ စာခ် ကိုယ္ေတာ္ဆုိပါေတာ့။ က်န္တစ္ပါးကေတာ့ သပိတ္ သကၤန္းလြယ္ၿပီး ေတာထဲ၀င္လို႔ ၀ိပႆနာ က်င့္ႀကံအားထုတ္ တဲ့ ၀ိပႆနာ ကိုယ္ေတာ္ေပါ့။ ၀ိပႆနာ ကိုယ္ေတာ္က ရဟၱာျဖစ္သြားၿပီးတဲ့အျပင္ သူ႔ဆီမွာ တပည့္ခံတ့ဲ ရဟန္း ေတြလည္း တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္ ရဟၱာေတြ ျဖစ္ကုန္ သတဲ့။ စာေပကုိယ္ေတာ္ကလည္း ထူးခၽြန္ေအာင္ျမင္ၿပီး ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေနၿပီ။ ၀ိပႆနာကိုယ္ေတာ္က သူတပည့္ေတြ ျပန္သြားတုိင္း မိတ္ေဆြစာေပ ကိုယ္ေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေၾကာင္း မွာတယ္။ ၾကာေတာ့ စာေပ ကိုယ္ေတာ္က မလိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ အႏုိင္ယူခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းေတြေတာင္ မသိစိတ္နဲ႔ အႏုိင္ယူမႈကို ခံရတာပါ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီ၀ိပႆနာ ကိုယ္ေတာ္က ဘာမို႔လို႔ တပည့္တပန္းေတြ ဒီေလာက္ မ်ားၿပီး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေတာ္ေနလုိ႔လဲေပါ့။ ေတြ႕လို႔ ကေတာ့ ေမးခြန္းေတြေမးၿပီး အရွက္ခြဲလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတယ္။
ဘုရားကသိေတာ့ “စာေပကိုယ္ေတာ္” အျပစ္ မေရာက္ ေအာင္ ၾကား၀င္ရတယ္။ စာေပကိုယ္ေတာ္က ၀ိပႆနာ ကိုယ္ေတာ္ ေရာက္လာေတာ့ ေမးခြန္းမထုတ္ခင္မွာ ဘုရားက စာေပကိုယ္ေတာ္ကို အရင္ဦးဆုံး ေမးခြန္းေတြ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ထုတ္ေမးတာ၊ မဂ္၊ ဖိုလ္ အေၾကာင္း ေရာက္ေတာ့ စာေပကိုယ္ေတာ္ မေျဖႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့မွ ဘုရားရွင္က ၀ိပႆနာ ကိုယ္ေတာ္ကို လွည့္ေမးေတာ္ မူတယ္။ ၀ိပႆနာ ကိုယ္ေတာ္က ရဟၱာဆိုေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း အခက္အခဲမရွိ ေျဖႏုိင္တယ္။ စာေပကိုယ္ေတာ္ဟာ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားၿပီး အျပစ္က လြတ္သြားတယ္။
စာေရးသူ ငယ္စဥ္ သေဘၤာလိုက္တုန္းက Chief Cook ျမန္မာလိုေတာ့ “ခ်က္ႀကီး” လို႔ ေခၚတဲ့ သေဘၤာ စားဖိုမွဴးပါ။ သေဘၤာတစ္စီးမွာ ျမန္မာ E.O (လွ်ပ္စစ္အရာရွိ) တစ္ေယာက္နဲ႔ ႀကံဳရဆံုရ ဖူးခဲ့ပါတယ္။ သေဘၤာသားေတြထဲမွာ ျမန္မာ ၁၀ ဦးေလာက္ ရွိရာမွာ ဘိုလိုလည္လည္ ပတ္ပတ္ ေျပာႏုိင္တာ သူပဲရွိပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ သေဘၤာ သြားတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သေဘၤာဟာ နယ္သာလန္ႏုိင္ငံ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕မွာ ဆိုက္ကပ္ထားတာပါ။ ဥေရာပမွာက ကိုယ့္ ေရပိုင္နက္ထဲ ၀င္လာတဲ့ သေဘၤာေတြကို စစ္ေဆးၿပီး ႀကံ့ခိုင္မႈ မရွိရင္ ဆိပ္ကမ္းအာဏာပိုင္ ေတြက ထြက္ခြာခြင့္မေပးဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ သေဘၤာသားေတြ အတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ၊ သေဘၤာ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ နယ္သာလန္မွာ လာအပန္းေျဖသလို ျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။
E.O ဟာ က်ဳပ္တို႔ မေရာက္ခင္ “ဘို” လိုတတ္တာ သူ တစ္ေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ဆရာႀကီးေနရာမွာ အလိုလို ေရာက္ေနတာေပါ့။ ေညာင္းရင္ေတာင္ ႏွိပ္ေပးမယ့္ သူနဲ႔ ဘာနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ အဖြဲ႕က စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဒီလူ အသိခ်င္ဆံုးက က်ဳပ္တို႔ ေျခာက္ေယာက္ထဲမွာ “ဘုိလို” ေျပာႏုိင္တာ ဘယ္ ႏွေယာက္ ပါသလဲ ဆုိတာပါပဲ။ က်ဳပ္ကိုေမးေတာ့ အသင့္အတင့္ပဲ တတ္ပါတယ္လို႔ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔မဆို ႏွိမ္ခ်ၿပီး ေပါင္းတတ္တဲ့ က်ဳပ္ကို သူခင္ရွာပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အတတ္ပညာ ဗဟုသုတ ရွာႀကံၾကရာမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိၾကပါတယ္။ တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးကုပ္ကုပ္နဲ႔ ကိုယ္သိခ်င္တာ တတ္ခ်င္တာေလးေတြ ေလ့လာၾကပါတယ္။ ဒုတိယတစ္မ်ိဳးကေတာ့ စၿပီး ေလ့လာကတည္းက သူမ်ားကို ဆရာလုပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပါ။ အဲ ကို E.O ကေတာ ဒုတိယ အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာကေလးန႔ဲ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ သူ ကူညီမယ္၊ ဒါေပမ့ဲ အလိုက္သိပါ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ က်ဳပ္က အကူအညီ မေတာင္းဘဲ အလိုက္သိေတာ့ သူ႔အတြက္ နည္းနည္းေတာ့ ထူးဆန္းသေယာင္ပါပဲ။
မၾကာခင္ ပါကစ္ၥတန္ “သူႀကီး” (သေဘၤာကပၸတိန္ကို ျမန္မာေတြအေခၚ) က အစည္းအေ၀း ေခၚပါေလေရာ။ အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာၾကဆုိၾက ျငင္းၾကခုံၾကရတာ “ဘို” လို ဆုိေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ အေရး အဖတ္ အေျပာေတြက ေပၚသြားပါေလေရာ။ (က်ဳပ္ကလည္း ေခတ္မေကာင္းလို႔သာ သေဘၤာသား လုပ္ရတာ၊ အရည္အခ်င္းက ဘန္ကီမြန္းထက္သာတာ လူေတြ သိကုန္တဲ့သေဘာပါ) ေနာက္ပိုင္းမွာ “ကို E.O ” တစ္ေယာက္ က်ဳပ္ကို မၾကည္ေတာ့ ဘူးဗ်။ ဟန္ေတာင္ သိပ္မေဆာင္ႏုိင္ရွာေတာ့ သူ႔ကို ႀကိတ္ၿပီးေတာ့ေတာင္ သနားမိတယ္ဗ်ာ။
က်ဳပ္ကလည္း ရွိသမွ်လူကို ႀကိဳက္တာေျပာ၊ တတ္ သမွ် ကူညီတတ္ေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာ မၾကာခင္ လူခ်စ္ လူခင္ မ်ားလာပါတယ္။ စားဖိုမွဴးဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ကူညီတတ္သူလဲဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ား ကသာ ခြင့္ျပဳရင္ ဗိုက္ခြဲၿပီး ႏွလံုးအစားထိုးကုေပးပါ ဆုိလည္း ၾကားဖူးနား၀နဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈေပးလိုက္ဦးမွာ၊ အဲေလာက္ထိ။ သူႀကီးကလည္း သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ (ရိကၡာဖိုးထဲကေန သူ ဖဲ့ဖ့ဲစားေနတာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးလို႔) တစ္ခါတေလ ရိတိတိ ေျပာေသးတယ္။ ဘုရားသခင္ၿပီးရင္ စားဖို မွဴးႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ပါတဲ့။ ဘုရွားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္တာက သူ႔ကို ဖန္ဆင္းေပးလို႔ျဖစ္ၿပီး၊ က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္တာက ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းေပးတဲ့သူကို က်ဳပ္က အဆိပ္ခတ္မသတ္လို႔ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
သူႀကီးကအစ သေဘၤာသားေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးတာကို မလိုတမာ ျဖစ္ေနရွာတာကေတာ့ “ကို E.O ” ႀကီး ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ သူဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအာက္လမ္းနည္းေတြ သံုးလာတာကို သတိထားမိတယ္။ သေဘၤာသားေတြထဲက ဦးေႏွာက္သိပ္မရွိသူေတြကို စည္း႐ံုး ေသြးေဆာင္ တယ္။ က်ဳပ္တို႔ စားဖိုေဆာင္ကိုလည္း ျဖဳစ္ ခဏခဏျပတ္ၿပီး မီးခဏခဏ ပ်က္ေအာင္ လုပ္တယ္။ က်ဳပ္က သူႀကီးဆီက ခြင့္ေတာင္းၿပီး အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕ထဲက လွ်ပ္စစ္သမားကို ေခၚၿပီး “ကို E.O” ေႏွာင့္ယွက္လို႔ မရေအာင္ စနစ္တက် လုပ္လိုက္ေတာ့ “ကို E.O” မေက်မခ်မ္းနဲ႔ လက္ေလွ်ာ့သြားရတယ္။
က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔အေပၚ ပံုမွန္ပါပဲ။ စားဖိုမွဴး (ခ်က္ႀကီး) ဆုိတာ သေဘၤာဆိပ္ကမ္း တစ္ခုကို ကပ္တုိင္း ကုန္းေပၚတက္ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ေစ်း၀ယ္ရသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းမွာၾကတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စာရင္းမွတ္ၿပီး ၀ယ္လာေပးရပါတယ္။ က်ဳပ္က “ကို E.O” မွာတဲ့ ပစၥည္းေတြအျပင္ အပိုေလးေတြေတာင္ ၀ယ္လာေပးလုိက္ေသးတယ္။ ဒီလို လုပ္ေလ သူ႔ ခမ်ာ ငိုမဲ့ငိုမဲ့ ျဖစ္ေလေပါ့။ က်ဳပ္က သူ႔အေပၚ စိတ္ေကာင္းထားၿပီး သူက က်ဳပ္အေပၚ စိတ္ယုတ္မာ ေမြးေနတာ ေသခ်ာေပါက္ သိတဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္။ သူနဲ႔ က်ဳပ္ေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔ရဲ႕ အေတြးထဲမွာ သူဟာ ဟန္မေဆာင္တတ္သူ ျဖစ္ၿပီး က်ဳပ္က ဟန္ေဆာင္တတ္သူ၊ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ ေဆာင္သူ ျဖစ္ေနၿပီး၊ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။

ေကာင္းတဲ့မိတ္ေဆြ
ေကာင္းတဲ့မိတ္ေဆြဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားတယ္ဗ်ာ။ စီးပြားေရးသမား မိတ္ေဆြ၊ ဖဲသမား မိတ္ေဆြ အရက္သမား မိတ္ေဆြ၊ ဘိန္းစားမိတ္ေဆြ၊ ႏုိင္ငံေရးသမား မိတ္ေဆြ၊ ဘာသာေရး မိတ္ေဆြဆိုၿပီး မိတ္ေဆြေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ရွိတဲ့အနက္မွာ စိတ္အခ်ရဆုံးက အေပၚယံ မဟုတ္ဘဲ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း က်င့္ႀကံေနတဲ့ ဘာသာေရး မိတ္ေဆြ ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ စီးပြားေရးသမား မိတ္ေဆြက ဘယ္ေလာက္ခင္ခင္ စီးပြားေရး ဂြင္ (ခြင္) တစ္ခုနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ထားပစ္ခဲ့သလို၊ ဖဲသမားမိတ္ေဆြကလည္း ဖဲ၀ိုင္းနဲ႔ေတြ႕ရင္ သူငယ္ခ်င္းကို ထားခဲ့မွာပဲ။ အရက္သမား မိတ္ေဆြကလည္း မူးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ထမ္းၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းမွာ အရက္၀ိုင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေတြ႕ရင္ သူငယ္ခ်င္းကို ပစ္ခ်ခဲ့မွာပဲ။
ဘိန္းစားမိတ္ေဆြကေတာ့ အစကတည္းက မွ်မွ်တတ ႐ွဴမယ္၊ မတရား မလုပ္ဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း ခ်ီ(ဂ်ီ) မက်နဲ႔ သူ႔စည္းစိမ္ အပ်က္မခံဘူး။ ႏုိင္ငံေရးသမားမိတ္ေဆြ ကေတာ့ လံုး၀ အလစ္ေပးလို႔ မရတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ိဳးပဲ။ ဘာသာေရးစစ္စစ္ မိတ္ေဆြကေတာ့ ရွားတယ္ေနာ္။ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးမွာ ကိုယ္ ဘာရမလဲဆိုတာ မၾကည့္ဘဲ ကိုယ္ ဘာေပးရမလဲ အၿမဲၾကည့္သူေတြ ျဖစ္ပါ တယ္။
က်ဳပ္ ရဖူးတဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ မိတ္ေဆြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေပၚယံၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။ က်ဳပ္တို႔ သေဘၤာမွာ ဒီတစ္ေခါက္ ပါလာတဲ့ လူမ်ိဳးက ျမန္မာ၊ ပါကစၥတန္၊ ႐ုရွား၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ေလးမ်ိဳးပါပဲ။ ႐ုရွားကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပါ။ သူ႔ၾကည့္ ရတာ သေဘာေကာင္းပံု ေပါက္ေပမယ့္၊ သူလို အသားမျဖဴတဲ့ က်ဳပ္တို႔တစ္ေတြနဲ႔ ေရာေရာေႏွာေႏွာ မေနတတ္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္အေပၚမွာ ျမန္မာေတြကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ ေခ်းခၽြတ္ မမ်ားၾကဘူး။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အေပၚမွာ ျပႆနာရွာၿပီ ဆုိရင္ ျမန္မာကလြဲၿပီး ဘယ္လူမ်ိဳးမွ မျဖစ္ဘူး စိတ္သာခ်။ က်န္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ မႀကိဳက္ၾကတဲ့ ၾကက္ဖင္ဆီဘူး၊ ေတာင္ပံ၊ အေရခြံ၊ စတာေတြကို က်ဳပ္က အညာေတာခ်က္ေလးမ်ား ခ်က္ေပးၿပီး ဖယ္ထားတယ္ဆုိရင္ က်ဳပ္ေတာင္ မစားလုိက္ ရဘူး။ ငါးပိေရက်ိဳ စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ငါးကို အလံုပိတ္ အပုပ္ခံၿပီး ေရႊျမန္မာေတြကို လုပ္ေကၽြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငါးပိေရက်ိဳဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ငါးပုပ္ပဲ။ ဒီငါးပုပ္ႀကီး ေကၽြးတဲ့လူက ေကၽြး၊ စားတဲ့သူက စား၊ သူႀကီးမ်ား ေတြ႕သြားရင္ က်ဳပ္အလုပ္ျပဳတ္မွာ။
ဒါေပမဲ့ ငါးပိေရက်ိဳနဲ႔ မျပဳတ္ဘဲ “ကို EO” အရက္ တုိက္ၿပီး ေျမႇာက္ေပးလုိ႔ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ ေရႊသေဘၤာသား ႏွစ္ေယာက္ လုပ္တာ က်ဳပ္တင္မကဘဲ သူႀကီးေကာ သေဘၤာကုမၸဏီေကာ ျပဳတ္မယ့္ကိန္း ႀကံဳရခဲ့တယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုဗ်ာ။ က်ဳပ္က ေနာက္တစ္ေန႔ခ်က္ဖို႔ အေအးခန္းထဲက အသားေတြကို ညဦးဘက္မွာ စက္ပိတ္ထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးဖိုႀကီး (Oven) ထဲမွာ အရည္ ေပ်ာ္ေအာင္ ထည့္ထားခဲ့ရတယ္။ မီးပိတ္ မိန္းခ်ခဲ့ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ အက်င့္အတုိင္း ညအိပ္ရာမ၀င္ခင္မွာ တစ္ေခါက္ မီးဖို စစ္ေဆးေရး လုပ္လုိက္ေတာ့ မထိတ္သာ မလန္႔သာ မီးဖိုထဲက မီးခိုးေတြ အူထြက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္ဗ်ာ။ မီးဖုိထဲက သိုးေပါင္းႀကီးက အကင္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ မီးဖိုမီးက ပြင့္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ က်ဳပ္သာ မေတြ႕ရင္ သေဘၤာတစ္စီးလံုး မီးေလာင္မယ့္ကိန္း။ ဒါ က်ဳပ္ကို အလုပ္ျပဳတ္ေအာင္ လုပ္တာဆိုတာ သိလုိက္ၿပီး ႐ုရွား (စက္ခ်ဳပ္အဆင့္ ၂) ဆီကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို ေခၚတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ က်ဳပ္က မီးဖို သိမ္းဆည္းၿပီး မီးခလုတ္ေတြ ပိတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ျမင္ သက္ေသ (Alibi) အျဖစ္ သူ ရွိေနတယ္။ သူက က်ဳပ္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သိမ္းၿပီလားလို႔ေတာင္ ေမးတယ္။ က်ဳပ္ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူခ်က္ခ်င္း မီးဖိုကို ဆင္းလာၿပီး အတည္ျပဳတယ္။
အတိုခ်ံဳးေျပာရရင္ ဒီကိစၥက (ေရႊျမန္မာမ်ား လုပ္ပံုက မဟုတ္ေတာ့) သေဘၤာကို မီး႐ိႈ႕မယ့္ ျပႆနာ ျဖစ္သြားၿပီး သူႀကီးက အစည္းအေ၀းေခၚရတယ္။ သူႀကီးက ေယာက်္ား ဆိုရင္ ဘယ္သူလုပ္တယ္ဆို တာ၀န္ခံဆိုၿပီး ခိုင္းေတာ့ ၀န္ခံမယ့္သူ မရွိဘူး။ က်ဳပ္ မီးဖိုသိမ္းအၿပီး အခ်ိန္က သေဘၤာေပၚကို ၿမိဳ႕ထဲက လည္ပတ္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ စာရင္း လည္း စစ္တယ္။ ေရႊျမန္မာေတြ တစ္ရွက္က ႏွစ္ရွက္ရတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ပါပဲ။ ႐ုရွားစက္ ၂ က က်ဳပ္ကို ျပႆနာရွာရင္ သူ က်ဳပ္ေရွ႕က အလုပ္ထြက္မယ္ ေျပာပါတယ္။
ဇာတ္ရည္လည္လာတာက က်ဳပ္ကို အလုပ္ျပဳတ္ေအာင္ လုပ္သူက က်ဳပ္ရဲ႕မိတ္ေဆြ တစ္ႏုိင္ငံသားခ်င္းျဖစ္တဲ့ “ကို EO”၊ က်ဳပ္ဘက္က ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္ေပးတဲ့ သူက က်ဳပ္ သိပ္ၾကည့္မရတဲ့ ႐ုရွားလူမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ (က်ဳပ္လက္ရာထဲမွာ အာလူးသုပ္နဲ႔ ငါးေသတၱာသုပ္ကို သူ အလြန္ႏွစ္သက္တာေတာင္ သတိရမိတယ္)
ခုနက ႐ုရွားလိုပဲ “မိုးမိုး” ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ႀကံဳရဖူးတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ သူဟာ က်ဳပ္အေပၚမွာ တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း သေဘာထားတာ၊ က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္လုပ္ (ေျမႇာက္ေပးတဲ့ သူေတြေၾကာင့္) အေကာင္း မထင္ဘူး။ ၾကားစကားေၾကာင့္ အထင္လြဲသူ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေျဖရွင္းမျပတတ္တာ က်ဳပ္အက်င့္ပါပဲ။ က်ဳပ္က သူ႔လို မဟုတ္ဘဲ ဘယ္သူ ေသြးထိုးထုိး သူ႔စိတ္ရင္းေကာင္းတာကို ယံုၾကည္ခ်က္လံုး၀ မပ်က္မိဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္မွာ “ကိုမိုးမိုး” တစ္ေယာက္ က်ဳပ္ကိုထိရင္ ဓားၾကည့္ဆုိတဲ့ အထိ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေမတၱာေကာ သစၥာေကာ ထားခဲ့ၾကတဲ့အထိ အက်ိဳးတရားအျဖစ္ ေပၚေပါက္ဖူးတယ္ဗ်ာ။