ဘာလဲဟဲ့ သေဘၤာသား(၄)

က်ေနာ္ အရႊတ္အေနာက္ေတြ ခ်ည္း သိပ္ေရးေနတယ္လုိ ႕ ခံစားရတယ္ဗ်ာ…ဒီတခါ သေဘၤာသားတေယာက္ရဲ႕ စည္းၿခားထားတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ေရးခ်င္မိတယ္ဗ်ာ…ကုိယ္တုိင္ ခံစားခ်က္မဟုတ္တုိင္ေအာင္ အစ္ကုိတေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ဆုိေတာ့ နားေထာင္ရင္းနဲ႕ ကုိ မေမ့ႏုူိင္ဘူးေပါ့..ၿပန္ေရးရတာ ဆုိေတာ့ နဲနဲေပါ့ သြားရင္ က်ေနာ္ရဲ႕ အမွားသာၿဖစ္ပါတယ္..သူေၿပာတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ အစက ဒီလုိပါ. က်ေနာ္ အရင္ထဲက ေရးထားဖူးပါတယ္...ေလာကတုိင္း မွာ လူေကာင္းေတြ ခ်ည္းဘဲ . မဟုတ္ပါဘူးလုိ႕။ ။

ဒီလုိ အဆုိးအေကာင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ဘဲ ေလာကဓံ ဆုိတာ ၿဖစ္လာရတယ္ ဘဲ ထင္တယ္ဗ်…ဟဲ ဟဲ တရားစာေတြေရးေတာ့ မလားလုိ႕ေတာ့ မထင္ပါနဲ႕ဗ်ာ…တကယ္ေတာ့ အၿပင္လက္ေတြဘ၀က အၿဖစ္ေတြဟာ ပံုံၿပင္ထက္ထူးဆန္းေနတတ္တယ္ဗ်ာ…လြမ္းစရာလဲေကာင္းေနၿပန္ေရာဗ်ာ..ဒီဇာတ္လမ္းေလး က တကယ္ၿဖစ္ခဲ့တာ ပါ…ခုကစလုိ႕ က်ေနာ္ဆုိတာ ကုိ ခဏေမ့ၿပီး သူ(အစ္ကုိ)လုိ႕ဘဲ မွတ္လုိက္ပါေနာ္.(ေတာ္ၾကာ ေၿဖရွင္းရမဲ့ ကိစၥ ေလးေတြ ပါလာ ႏူိင္လုိိပါ..) လူေတြက(အထူးသၿဖင့္ ေကာင္မေလးေတြ)ထင္က်တယ္ဗ်ာ…သေဘၤာသားမွာ အသည္းႏွလုံးအတု ရွိတယ္..မ်က္ႏွာမ်ားတယ္ေပါ့ေလ..တကယ္ေတာ့ ရင္ခွန္တတ္စ အရြယ္မွာ စေတြ႕တဲ့အခ်စ္ဦးကုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ ေမ့လုိ႕မရႏူိင္တာပါ….သူက ဘယ္သူလဲ.?????၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ နဳိင္ငံၿခားဆိပ္ကမ္းၿမဳိ႕ေလးတၿမဳိ႕…..
ဆရီနာ…သူနာမယ္က…သူက အင္ဒုိနီးရွား မေလး တေယာက္ပါ….စေတြ႕ကတည္းက စြဲလမ္းမိခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ…က်ေနာ္တုိ႕ သေဘၤာက အိႏၵိယ နဲ႕ စင္ကာပူ၊မေလးရွား၊အင္ဒုိနီးရွား ကုိ စားအုန္းဆီတင္သေဘၤာ တစီးပါ…သူကုိ စေတြ႕တာ အင္ဒုိက ကပြဲရွံ တခုမွာပါ….ညေနခင္းတခု ဂ်ဴတီၿပီးေတာ့
ဘုိစင္က “ေမာင္ငယ္ မင္း ဒီည ကလပ္လုိက္ခဲ့”…ဆုိေတာ့ က်ေနာ္လဲ တက္ၾကြေနတာေပါ့…ကုိေရွ႕မွာက စီနီယာၾကီးေတြ ေၿပာေန က်တဲ့ ကလပ္ကအေႀကာင္းေတြကုိၾကားေနရတာကုိ…ေရာက္လဲ ေရာက္ခ်င္ဖူးခ်င္တာေပါ့ေလ…တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က သေဘၤာသားသာၿဖစ္လာတယ္…ရန္ကုန္က နာမယ္ၾကီးတဲ့ ကလပ္ေတြကုိ ၾကားသာၾကားဖူးတာ..ေရာက္ဖူးခဲ့တာမဟုတ္ဘူး…ဒီလုိသြားရမယ္ဆုိေတာ့ေပ်ာ္ေနတာေပါ့…ကလပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ဘုိစင္က “ေမာင္ငယ္ မင္း ဘီယာေသာက္မလား “ဆုိေတာ့ ေသာက္မယ္ေပါ့ေလ…Seaman Club ဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ေရာက္ေနခ်ိန္က အခ်ိန္ေကာင္းဆုိေတာ့ လူၿပည္႕ေနတယ္..က်ေနာ္တုိ႕ သေဘၤာကလဲ သဘက္ခါ ထြက္ရမယ္ ဆုိေတာ့ ဒီေန႕က ေနာက္ဆုံး ထြက္လည္ခြင့္ရတဲ့ ရက္ေပါ့….ကလပ္ရဲ႕ တီးလုံးေတြ DJ ရဲ႕ Remix ေတြနဲ႕ ၿမဴးၾကြေနတဲ့…ညကလပ္ ၿမင္ကြင္းစုံ…ေဘာ္ဒါတုိ႕လဲ သိၿပီးၿဖစ္လုိ႕ သိပ္ေရးၿပမေနေတာ့ပါဘူးဗ်ာ…က်ေနာ္က ပထမဆုံးစေရာက္တာ ၿဖစ္လုိ႕ နဲနဲေတာ့ေၾကာက္သလုိလုိဗ်…ရီေ၀ေ၀ ၿဖစ္ေနတဲ့က်ေနာ္နားထဲကုိ အသံစိမ္းစိမ္းၾကားလုိက္ရတယ္…”ံHello Frd,Why did you stay only one?”က်ေနာ္ ဘ၀မွာ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႕ ဘာေၿပာရမွန္းမသိေအာင္ ကုိၿဖစ္ခဲ့ရတယ္ဗ်..မုိင္နိမ္း အစ္စ္ ဆရီနာ..လုိ႕ႏွဳတ္ဆက္ရင္းနဲ႕ မင္းက ဘာလူမ်ဳိးလဲ ေမးေတာ့ ၿမန္မာ ၿပန္ေၿပာ လုိက္မိတယ္…မိန္းကေလးတေယာက္နဲ႕ စကားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေၿပာဘူးတဲ့ က်ေနာ္က.ေမးတာ တၿခား ေၿဖတာတၿခားရယ္..ၿပန္ေတြးမိမွဘဲ ရွက္ေနမိတယ္ဗ်ာ..
မင္းနဲ႕ငါ ကခ်င္တယ္ေၿပာေတာ့ က်ေနာ္က ကတာဆုိရင္ ငယ္ငယ္က သင္ထားတဲ့ ခ်ဳိမုိင္မုိင္ေလာက္တတ္တာ ကုိ…အစ္ကုိတေယာက္ကေတာ့ ေၿပာဖူးပါတယ္..”မင္းကြာ ဘာခက္လုိ႕လဲ…မင္းငယ္ငယ္က စက္ဘီးေလထုိးဖူးသလား၊စြန္ကုိရစ္ဘီး မပါဘဲ လက္နဲ႕ရစ္ဖူးသလားတဲ့…”ဒါဆုိရၿပီတဲ့…အဲမွာစ ခက္ တာ…ခုဟာက ႏွစ္ေယာက္တြဲက ရမွာ…သိတယ္ဟုတ္..ရင္ခ်င္းအပ္လုိ႕ ေၿခေထာက္အတုိး အဆုတ္ နဲ႔ကရမွာေလ…ကဲ..ဘာရမလဲ..ကၿပီေပါ့ .ၿမန္မာပီပီ…
ဒီလုိညေလး ကုိ က်ေနာ္ေမ့လုိ႕မရဘူးဗ်ာ..ဆရီနာရဲ႕ မ်က္၀န္းနက္နက္ေတြက က်ေနာ္ကုိ ညွဳိ႕ေနသလုိ ခံစားရတယ္..သူႏွဳတ္ခမ္းေထာင့္ က မွဲ႕ ေလးက က်ေနာ္က်ီစယ္ေနသလုိလုိ..ရယ္လုိက္တဲ့ ရယ္သံေလးက တခုခုကုိ ေတာင္းတေနသလုိလုိနဲ႕
ဘုိစင္ လာေခၚမွ က်ေနာ္တုိ႕ၿပန္ရမဲ့ အခ်ိန္ဆုိတာ သိလုိက္တယ္…အခ်ိန္က ညႏွစ္ခ်က္တီး….ဒီလုိနဲ႕ ဆရီနာ ရွိက ဖုန္းနံပါတ္ေလး ယူထားလုိက္တယ္ဗ်ာ..ေနာက္တရက္ ဆက္မယ္ေပါ့ေလ..့homesickၿဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ေပ်ာ္သလုိၿဖစ္ေနၿပီ…. ဒါက သေဘၤာသားဘ၀ လားေပါ့…က်ေနာ္ ဒီည ဘယ္လုိမွ အိပ္လို႕ေပ်ာ္မွာ ဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ..ဘယ္ေနရာၾကည္႕ၾကည္႕လွေနတာ ကုိ…. ေအာ္ ဆရီနာ ရယ္..မင္းက ငါဘ၀ရဲ႕ အရွင္သခင္လား….
ဆရီနာတုိ႕ရြာေလး
ကြ်န္းေပါင္း(၂၀၀)ေက်ာ္ နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းတဲ့ ကြ်န္းႏုိင္ငံေလးရဲ႕အေနာက္ဘက္စြန္းစြန္းက ကမ္းေၿခကုိ မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ ရြာငယ္ေလး..
က်ေနာ္တုိ႕ ကမ္းကပ္တဲ့ ေနရာက သူတုိ႕ရြာေလးနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနတယ္ဗ်..က်ေနာ္ ေနာက္တေခါက္ ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ဆရီနာနဲ႕အတူ သူအိမ္ကုိ လုိက္သြားၿဖစ္တယ္…ကြ်န္းသားေတြ အမ်ားစု ၿဖစ္လုိ႕ ႏုိင္ငံၿခားသားၿဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ကုိ စပ္စုလုိတဲ့ အၾကည္႕ေတြနဲ႕ေပါ့..ရုိးသားေအးေဆးတဲ့ အၿပဳံးေတြနဲ႕….သူမိသားစုေလးကုိေတြ႕လုိက္ရခ်ိန္မွာ
ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာတဲ့ မိသားစု ဘ၀ေလးကုိ ၿပန္ေရာက္သြားသလုိ ခံစားရတယ္..ဆရီနာ မွာ အစ္ကို တေယာက္၊ လူမမယ္ ညီမေလးတေယာက္နဲ႕ အေမအုိၾကီးတေယာက္ ရွိတယ္ဗ်….တင္းက်ပ္တဲ့ ဘာသာေရးေလာင္းရိပ္ေအာက္က ဘ၀ ကုိ မိန္းကေလးတန္မဲ့ ရုန္းကန္ေနရသူ…မိဘကုိ လုပ္ေကြ်းဘုိ႕ အလယ္တန္းပညာေရးအထိသာ သင္ၾကားခဲ့ရသူ…မိသားစုဘ၀အတြက္ ဘာမဆုိ ေပးဆပ္မဲ့သူမ်ဳိးေလ…က်ေနာ္ဘယ္လုိမွ မေလးစားဘဲ မေနနဳိင္ဘူးေလ..က်ေနာ္တုိ႕ႏုိင္ငံမွာက ေပါ့ေပါ့ေနက်လုိ႕ ပ်က္စီးတာ မ်ားတယ္.ေလ..သူ႕ အစ္ကုိက ရြာၿပင္ ကြ်န္းအစပ္က ဆီအုန္းအလုပ္သမားေလးပါ..သူလဲ ရုိးသားတဲ့ သူတေယာက္ပါ….ဒီလုိနဲ႕ သူတုိ႕ရြာေလးနဲ႕ အိမ္ကုိ အင္ဒုိကုိေရာက္တုိင္း သြားၿဖစ္တယ္..သူမိသားစုေလးကုိ ကုိယ္မိသားစုေလးလုိ ခံစားရလာတယ္ဗ်ာ..ေစာေစာပုိင္းကေရးခဲ့သလုိ လွဳိင္းေလေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းႀကမ္းခံနဳိင္ေပ့မဲ့ မိိန္းမတေယာက္ရဲ႕ ၾကင္နာ ဂရုစုိက္မွဳေလးကုိေတာ့ ေယာကၤ်ားတုိင္း လုိခ်င္က်တာဘဲ မဟုတ္လားဗ်ာ…လူေတြေၿပာတတ္က်တဲ့ အခ်စ္က ေယာကၤ်ားတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ တစိတ္တေဒသ သာပါ၀င္တယ္ ဆုိေပ့မဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အပုိင္းဆုိတာေတာ့ မလြဲဘူး ထင္တယ္ေနာ္…
က်ေနာ္ စာခ်ဳပ္က ေနာက္(၂)လဆုိရင္ၿပည္႕ၿပီေလ..က်ေနာ္ ဆရီနာ နဲ႕ ခြဲရမွာလဲ ေၾကာက္တယ္..က်ေနာ္ “ဘာလုပ္ရမလဲ”
သေဘၤာက သူေတြက လဲ ေၿပာက်တယ္..”ဒီေကာင္ေတာ့ အရူးအမဲသားေကြ်းသလုိ ေပါ့”ေနာက္ဆုံး အၿပင္ထြက္ခြင့္မေပး ဘုိ႕ အထိေတာင္ သူၾကီးကုိေတာင္းဆုိ လာက်တယ္…ဒါေတာင္ သူၾကီးက သေဘာေကာင္းသူမလို႕ ဘာမုမေၿပာတာ..
ေနာက္ဆုံးတေခါက္ သေဘၤာ ၿပန္မထြက္ခင္ ဆရီနာ နဲ႕ေတြ႕ ဘုိ ခ်ိန္းလုိက္တယ္..
ကမ္းေၿခက ညေလးတည…ပင္လယ္ကုိ ၿဖတ္တုိက္တဲ့
ေလက ေရမွဳန္တုိကုိ သယ္ေဆာင္လာလုိ႕ ရင္ထဲ….တခ်က္တခ်က္ တစိမ့္စိမ့္နဲ႕….လေလးကလဲ ေကြးေနလုိက္တာ သူလဲ
စိတ္မေကာင္းလုိ႕ ငုိေနတယ္ ထင္တယ္…”ေအာ္ ဆရီနာရယ္….မငုိပါနဲ႕ေနာ္..ကုိယ္ မင္းရွိကုိၿပန္လာမွာပါ..တကယ္ေတာ့ ကုိယ္မင္းနေဘးမွာ အၿမဲရွိေနခ်င္တာပါ “လုိ႕ေၿပာရငး္နဲ႕ သူရဲ႕လက္ဖ၀ါးႏုႏုေလးကုိ ဆုပ္ကုိင္ရင္း အနမ္းတပြင့္ကုိ
သူနဖူးထက္ ေပးလုိက္တယ္..ခဏေနေတာ့ မွသူကုိယ္တုိင္ လုပ္ထားတဲ့ ကရုပုတီးေလးကုိ ဆြဲေပးရင္း
“မင္း ငါကုိ ေမ့လုိက္ပါတဲ့…မင္းအရမ္းပင္ပန္းလိမ့္မယ္တဲ့”က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲဗ်ာ…ဘ၀မွာ အခ်စ္ဆုိတာ သိခြင့္ရခ်ိန္မွာဘဲ ဆုံးရွံးရေတာ့မွာလား..ကံၾကမၼာက ပဲ လွည္႕စားတာလားဗ်ာ….မီးေရာင္တခ်က္ အလင္းမွာ..လွမ္းေတြ႕လုိက္တယ္.. သေဘၤာက လူႏွစ္ေယာက္..ဘုိစင္နဲ႕ အၿခားတေယာက္..က်ေနာ္ကုိလုိက္ရွာေနက်တာ ေနမွာ…”ထြက္ေၿပးရေအာင္လား ဆရီနာ..ၿပီးရင္ မင္းနဲ႔ငါ
လူမရွိတဲ့ကြ်န္းေလးတခုမွာ ဘ၀ကုိ ဇာတ္ၿမဳပ္လုိက္က်မယ္ေပါ့’”….ဒါေပ့မဲ့ ဆရီနာက လုံး၀မလုိက္ခဲ့ဘူးဗ်ာ…” က်ေနာ္ကုိေစာင့္ေနမဲ့ အေၾကာင္း၊ၾကာၾကာေနရင္ အသတ္ခံရႏူိင္ေၾကာင္း ေၿခဟန္လက္ဟန္နဲ႕ ေၿပာရွာတယ္…””.က်ေနာ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္..
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ၿပန္ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ…သေဘၤာၿပန္ေရာက္လုိ႕ ခဏေနေတာ့ ေရေၾကာင္းၿပေရာက္လာလုိ႕ စေတရွင္ေခၚၿပီး ကမ္းက ခြါၿပီ…ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တယ္ ဆရီနာရယ္….ေနာက္တေန႕ သူၾကီးေခၚတယ္ဆုိလုိ႕
သြားေတာ့ သူၾကီးက” ေမာင္ငယ္ မင္းစင္ကာပူမွာ ၿပန္ရမယ္ ေၾကးနန္း၀င္လာၿပီကြ”ဘာလဲကြာ..ဒါမရွိးသားဘူး..သက္သက္ေခ်ာက္တြန္းတဲ့ သူ ရွိတယ္ေပါ့…ဘာတတ္ႏူိင္မလဲဗ်ာ…ကုိေနခ်င္ဘာတယ္ဆုိလုိေတာင္ ေနလုိ႕မရတာ..သေဘၤာသား ဘ၀ ပဲေပါ့”…စင္ကာပူကေန ရန္ကုန္ၿပန္ေရာက္ေပါ့….ဒါေပ့မဲ့ က်ေနာ္စိတ္ေတြက ဆရီနာ ရွိမွာဘဲ က်ေနခဲ့တာပါ….လူေတြကေၿပာက်တယ္..အခ်ိန္က ကုစားသြားမယ္ေၿပာေပ့မဲ့ ေနၿမင့္ေလ အရုးရင့္ေလပဲလား..ဆရီနာရယ္….က်ေနာ္လဲ ရုံးကိစၥေတြ ၿမန္ၿမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္ရင္း မိဘေတြရွိတဲ့ နယ္ကုိ ၿပန္လာၿဖစ္ခဲ့တယ္..အေမနဲ႕အေဖ ကေတာ့ ၿပဳံးလုိ႕ေပ်ာ္လုိ႕ေပါ့…က်ေနာ္ကေတာ့ အၿမန္ဆုံး သေဘၤာၿပန္တက္ၿပီး ဆရီနာနဲ႕ အတူအေၿခခ် နုုိင္ဘုိ႕ကုိ
ၾကိတ္ၿပီး စဥ္းစားေနမိတယ္…နယ္မွာေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေနၿပီးလုိ႕ ရန္ကုန္္ကုိ ၿပန္လာခဲ့တယ္…ေဆးစစ္ဘုိ႕ ကုန္ပၼဏီက ေခၚလုိ႕ပါ….ရန္ကုန္က နာမည္ၾကီးေဆးခန္း မွာ ေဆးစစ္ၿပီးလုိ႕ အေၿဖထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္အရုးမီး၀ုိင္းၿဖစ္ခဲ့ရတယ္ဗ်ာ..က်ေနာ္မွာ အသည္းေရာင္အသား၀ါ စီ(C)ပုိးေတြ႕ လုိ႕တဲ့ က်ေနာ္ သေဘၤာသား အလုပ္ကုိဆက္လုပ္ခြင့္ မရနုဳိင္ေတာ့ ဘူး။ ဆရီနာ နဲ႕လဲ ၿပန္မေတြ႕နဳိင္ေတာ့ဘူး… သူေပးထားတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ေလး ေခၚေပးမဲ့ မကုိင္ဘူးဗ်..(ခုေခတ္လုိ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္က မေကာင္းဘူးေလ)…က်ေနာ္လဲ သူကုိ ၿမန္မာႏူိင္ငံေခၚလုိ႕ရေအာင္ ၾကဳိးစားၿပန္တယ္…မၿဖစ္နဳိင္မွန္း သိေပ့မဲ့ အခ်စ္စိတ္က အရာရာကုိ ဦးေဆာင္ေနၿပန္ေရာ…သူငယ္ခ်င္းေတြ တုိက္တြန္းက်ၿပန္ေရာ..အိမ္ေထာင္ၿပဳဘုိ႕…အခ်စ္မပါဘဲ အိမ္ေထာင္ၿပဳဘုိ႕ဆုိတာကဆားမပါတဲ့ဟင္း လုိေပါ့ရြတ္ရြတ္နဲ႕…လုိ႕ ေၿပာခဲ့တဲ့ အစ္ကုိကုိ ၿကည္႕ၿပီး က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္ရတယ္..ခွဆုိ Tanker သေဘၤာလုိက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြရယ္…အခ်စ္ဦးနဲ႕လြဲ ခဲ့ရတဲ့ စိတ္ရယ္ ေပါင္းၿပီးေတာ့ အသည္းကင္ဆာေရာဂါနဲ႕ အစ္ကုိ ဆုံးသြားတာ ခုဆုိ (၇)ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့…သူသိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ဆရီနာတုိ႕ရြာေလးလဲ ဆူနာမီ ေရလွဳိင္းေအာက္ေရာက္ခဲ့ရၿပီေလ..ဆရီနာလဲ အသက္ခ်မ္းသာရရဲ႕ လား ..ဘယ္သူမွမသိႏူိင္ေတာ့ဘူးေလ…ဆရီနာေပးထားတဲ့ ကရုပုတီးေလးကေတာ့ အစ္ကုိ အိမ္ကနံရံေလးမွာ ခ်ိတ္ထားဆဲပါ..ပုတီးေလးကုိၿမင္တုိင္း အစ္ကုုိရယ္.၊ဆရီနာရယ္၊ရြာေလးရယ္..ေပ်ာ္ခဲ့က်ဖူးတဲ့ ကမ္းေၿခၿမဳိ႕ေလးကုိ လဲသတိရမိတယ္….ေယာကၤ်ားတေယာက္ရဲ႕ သစၥာက သူေသတဲ့အထိ ရွိေနခဲ့တယ္ ဆုိတာ ကေတာ့ ေလးစားမိတယ္ဗ်ာ…က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လဲ ေရၿခားေၿမၿခား ခ်စ္သူေလးေတြႊနဲ႕ ေပါင္းစည္းႏူိင္ပါေစလုိ႕ ဆုေတာင္းေပးလုုိက္ပါတယ္ဗ်ာ…(စာႀကြင္း၊၊ ၊၊ စာထဲက အခ်က္အလက္ေလးမ်ား လြဲခဲ့ရင္ က်ေနာ္ အမွားသာ ၿဖစ္ပါတယ္…)
မ်ဳိးငယ္(၁၁.၆.၂၀၁၃)