ပညာေရးအေပၚထားရွိေသာ လူငယ္တို႔၏အျမင္အခ်ိဳ႕

MMU ေရာက္ၾကယ္စင္ေလးမ်ားရဲ႕ အနာဂတ္ ေဆာင္းပါး အေပၚ ျပန္လည္ေဆြးေႏြး အၾကံျပဳထားေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္ ။ ယေန႔ေခတ္ပညာေရးအေပၚ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာေက်ာင္းသားမ်ား(စာေတာ္၊ စာည႔ံ၊ ဥာဏ္ေကာင္း၊ ဥာဏ္မေကာင္း) က အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအျမင္မ်ား၊ အယူအဆမ်ား ထားရွိၾကပါသည္။ ယင္းတို႔အနက္ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးမွာ (ျမန္မာ့ပညာေရးက)အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းမရွာေပးႏိုင္ျခင္း ကို လက္ညိဳးထိုးစြပ္စြဲစရာ အျဖစ္ ပံုေဖာ္ၾကပါသည္။ ပညာေရးသည္ အလုပ္အကိုင္ရွာေပးျခင္းမဟုတ္ပါ။ အလုပ္အကိုင္ရွာရာတြင္ လြယ္ကူေစေသာကိရိယာတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ လိုခပ္နက္နက္ဆိုရလွ်င္ It is just a tool that makes you easy to search for a job. သို႔ဆိုလွ်င္ “အလုပ္မရမွေတာ့ ဒီပညာကိုအလကားအခ်ိန္ကုန္ခံ၊ပိုက္ဆံ ကုန္ခံၿပီး သင္ေနပါ့ဦးမလား” ေမးေကာင္းေမးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုေမးခြန္းအတြက္ အေကာင္းဆံုးအေျဖက အင္တာနက္မွေတြ႔ရေသာစာေလးတစ္ေၾကာင္းကိုပင္ ညြန္းခ်င္ပါသည္။ “It is not to find a job, but to create one for yourself”. အင္မတန္ရွင္းလင္းေသာအေျဖျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ “အလုပ္ဆိုတာရွာေနဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္ကိုယ္တိုင္ သင့္အတြက္ဖန္တီးယူလိုက္ပါ”တဲ့။ ျမန္မာ့ပညာေရးသည္ လက္ေတြ႔ျဖင့္မနီးစပ္ဟု အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား(ဆရာ၊ဆရာမမ်ားပါ) ေတြးျမင္ၾကပါသည္။ ထိုအေတြးအျမင္သည္ အတိုင္း အတာ တစ္ခုအားျဖင့္မွန္ကန္ပါသည္။ အိုင္းစတိုင္းၾကီးသည္ E=mc2 ဆိုေသာ အင္မတန္ေၾကာက္ခမန္းလိလိႏိုင္လွေသာ အီေကြးရွင္းကို မည္သည္႔လက္ေတြ႔ ပစၥည္း(ယုတ္စြအဆံုး စမ္းသပ္ဖန္ျပြန္)တစ္ခုမွမပါဘဲ တြက္ထုတ္ျပသခဲ့သည္။ စတီဖင္ေဟာ့ကင္းဆိုေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးကလည္း အာကာသႀကီးထဲသို႔ ဥပဒဟိုသြား လာျခင္းမျပဳဘဲ မွန္ေျပာင္းတစ္လက္ျဖင့္ တြင္းနက္ႀကီးမ်ား (Black Hole)မ်ားကို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးဆဆင္ျခင္ျပခဲ့သည္။ ထုိသာဓကမ်ားသည္ လက္ေတြ႔သည္ သာ အခရာဆိုေသာ၀ါဒကို အျပည္႔အ၀မေထာက္ခံပါ။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း တကယ္လက္ေတြ႔တြင္ လုပ္ကိုင္ရေသာ အင္ဂ်င္နီယာအတတ္ပညာမ်ားအတြက္မူ လက္ေတြ႔ပစၥည္းမ်ားသည္ အသက္တမွ်အေရးႀကီးပါသည္။ သင္႐ိုးညြန္းတမ္းမ်ား(အေျခခံ၊ အဆင့္ျမင့္) ကိုလည္း ေခတ္မမီဟု ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က ေ၀ဖန္သံုးသပ္ၾကပါသည္။ ထိုအေရးကိစၥသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မဆိုင္ဟု ဆရာ၊ဆရာမမ်ားက ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းႏိုင္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ား၏ေ၀ဖန္မႈကိုမူ လ်စ္လ်ဴမရႈထားသင့္ေပ။ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္ေျပာရလွ်င္ အေျခခံ ပညာသင္႐ိုးညြန္းတမ္းမ်ားသည္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိသာ ျပင္ဆင္ေရးဆြဲရန္လိုအပ္သည္ဟု ယူဆၿပီး အဆင့္ျမင့္ပညာေရးသင္႐ိုးညြန္းတမ္းသည္ လံုး၀ ျပည္႔စံုေကာင္းမြန္သည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း လက္ခံႏိုင္ေလာက္သည္႔ အတိုင္းအတာရွိပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားေရလိုက္လြဲေနသည္႔ ကိစၥတစ္ခုကိုတင္ျပခ်င္ပါသည္။ “ေခတ္မီသင္႐ိုးညြန္းတမ္းမ်ားကို တတမ္းတမ္းတသသျဖစ္ေနျခင္း” ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုကိစၥ ကိုပင္ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ကာ မိုးကိုဒူးနဲ႔ ေျပးေဆာင့္ခ်င္ေနသည္႔ ေက်ာင္းသားမ်ား အမ်ားအျပားေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာတကၠသုိလ္မ်ား၌ပင္ အေျခခံ သိသင့္သိထိုက္သည္႔ သီ၀ရီမ်ား၊ ပုစာၦမ်ားကို တြက္ခ်က္ေနၾကရဆဲျဖစ္ပါသည္။ အင္ဂ်င္နီယာပံုဆြဲပညာရပ္ကို လြယ္ကူသက္သာေစသည့္ ေဆာ့ဖ္၀ဲမ်ား ေစ်းကြက္အတြင္း၌ အလြယ္တကူ၀ယ္ယူရရွိႏိုင္ေသာ္လည္း မီးမလာေသာအရပ္ေဒသ၊ ကြန္ပ်ဴတာမရွိေသာအရပ္ေဒသ၌ ထိုအင္ဂ်င္နီယာသည္ အလုပ္မလုပ္ ေတာ့ဘဲ ေနမည္လားဟုေမးခ်င္ပါသည္။ အလြယ္ႀကိဳက္ျခင္းသည္ ေနရာတိုင္းမေကာင္းပါ။ က်ဴရွင္အေပၚထားရွိသည္႔ေက်ာင္းသားမ်ား၏သေဘာထားကလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါသည္။ အခ်ိဳ႕က က်ဴရွင္ကို လိုကိုလိုအပ္သည္ဟုဆိုသည္။ အခ်ိဳ႕က မလိုအပ္ဟုယူဆသည္။ ဥပမာေဆးတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားအားလံုးလိုလိုသည္ က်ဴရွင္တက္ၾကရပါသည္။ ထိုကိစၥကိုကြ်န္ေတာ္အခုထိ နားမလည္ ႏိုင္ေသးပါ။ လူဦးေရႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္သာရွိေသာ တကၠသိုလ္တစ္ခုတြင္ ပညာသင္ယူေနသည္႔ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ ေဆးေက်ာင္းသားမ်ား က်ဴရွင္ယူရသည္႔ကိစၥကို နားမလည္ႏိုင္သည္မွာလည္း သဘာ၀က်လွပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ ပညာသင္ရန္ရည္ရြယ္ထားေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအေနျဖင့္ က်ဴရွင္ဆိုေသာအရာကို လံုး၀မ်က္ႏွာမမူရန္ အေရးႀကီးသည္ဟုထင္ပါသည္။ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျချဖင့္လုပ္ရကိုင္ရေသာ ႏိုင္ငံျခားကဲ့သို႔ေသာ အရပ္ေဒသ၌ က်ဴရွင္သည္ ေဆးၿမီးတိုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလွေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရးဆိုင္ရာ အျပဳအမူတစ္ခုကိုလည္း တင္ျပခ်င္ပါေသးသည္။ အတန္းလည္းမွန္မွန္မတက္၊ စာလည္း မွန္မွန္ျပန္မကူး၊ စာေမးပြဲနီးမွ ဖုတ္ပူမီးတိုက္( အခ်ိဳ႔ကလည္း လက္ပူတိုက္) ေက်ာင္းသားေပါင္းစံု၊ ေက်ာင္းသူေပါင္းစံုအား စာရွင္းျပခိုင္းသည္႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရသည္မွာ ေဒၚသထြက္စရာလည္းေကာင္း၊ သနားစရာလည္းေကာင္း၊ ရယ္စရာလည္းေကာင္းပါသည္။ ရယ္စရာေကာင္းသည္မွာ မိမိေလ့လာသင္ယူေန ေသာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ သေကၤတမ်ားကို ေက်ာင္းမတက္ျခင္း၏အက်ိဳးေက်းဇူးအျဖစ္ ေပါက္ကရေလးဆယ္ ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲ၍ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အလုပ္ရွာရတာ သိပ္ခက္ခဲတာပဲဟု လူေရွ႕သူေရွ႕ၿငီးျပတတ္ပါသည္။ ဘာမွမဟုတ္ေသာ ေက်ာင္းေလးကိုမွ မွန္ေအာင္မလာႏိုင္သူ တစ္ဦးကို အင္မတန္အေရးၾကီးေသာ အလုပ္ခြင္ထဲသို႔မွန္ေအာင္လာမည္ဟုမည္သူမွ် မယံုၾကည္ပါ။ ဒါသင္၊ ဒါေမး၊ ဒါက်က္၊ ဒါေျဖ (အခ်ိဳ႕လူတတ္ႀကီးမ်ား ယင္းကဲ့သို႔ ျမန္မာ့ပညာေရးကိုစြပ္စြဲတတ္ပါသည္) ၀ဲဂယက္သံသရာႀကီးထဲတြင္ အမ်ားတကာတို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ကူးျဖတ္ေက်ာ္လႊားေနခ်ိန္၌ အထက္ေဖာ္ျပပါ အေမာင္သေကာင့္ေလးမ်ားသည္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ကာ မ႐ႈႏိုင္မစိမ့္ႏိုင္ျဖစ္ေနရပါသည္။ ထိုသူမ်ားအတြက္ အလုပ္ဆိုသည္က လိုက္ေလေ၀းေလျဖစ္ေနရ သည္မွာ အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ “ပညာကိုေစ်းေပါေပါနဲ႔ရတာ ဒီျမန္မာႏိုင္ငံပဲက်န္ေတာ့တယ္” ကြ်န္ေတာ့္ဆရာမတစ္ဦး(ဌာနမွဴး)ေျပာဖူးပါသည္။ ထိုစကားမွန္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေထာက္ခံပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ လက္ေတြ႔ပစၥည္းျဖည္႔ဆည္းႏိုင္မႈ လစ္ဟာခ်က္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားစြာျဖင့္ ပညာသင္ထြက္သြားသူ မ်ားစြာရွိေၾကာင္းကို လည္း ယေန႔ထုတ္သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားထဲတြင္ ဗံုးေပါလေအာ ပါရွိသည္႔ ေအးဂ်င့္ေခၚ ပညာေရးအတိုင္ပင္ခံေၾကျငာမ်ားက သက္ေသထူေနပါသည္။ ထိုလူငယ္မ်ားကို ေမတၱာရပ္ခံလိုသည္မွာ (မိမိတို႔ကုန္ခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္ရွာၿပီးေနာက္) ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ ျပန္လည္အေျခခ် ပညာမ်ားျပန္လည္ျဖန္႔ေ၀ေပး ရန္ျဖစ္ပါသည္။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္က ဘီစီ၊ ေအစီ (BC, AC) အစရွိေသာ သံရုံးစာၾကည္႔တိုက္တြင္ ၀င္ထြက္သြားလာေနၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားသို႔ပညာသင္သြားရန္ အားခဲ ထားသူမ်ားသည္ ျမန္မာ့ပညာေရးကို မိွဳခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာတတ္ၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာတြင္ ျမန္မာ့ပညာေရးကို မ်က္ႏွာပန္းပြင့္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားကို လည္း နည္းနည္းပါးပါးလိုက္ရွာေဖြၿပီး အားက်အတုယူသင့္ပါသည္ဟုပဲ ယင္းတို႔ကိုေျပာခ်င္ပါသည္။ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ပ်က္စီးေနပါၿပီဟုလည္း အခ်ိဳ႕ကဆိုၾကပါသည္။ အမွန္က ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ကမပ်က္စီးပါ။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကသာပ်က္စီး ေနသည္ဟုဆိုခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္သူက ”ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသားတာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္ရင္ၿပီးၿပီ” ဟုေျပာပါသည္။ လက္ရွိ တြင္ ေက်ာင္းသားသည္ ေက်ာင္းကိုပင္မလာပါ။ ေက်ာင္းမလာေသာ ေက်ာင္းသားေၾကာင့္ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ပ်က္စီးေနပါၿပီဟုပင္ဆိုခ်င္ပါသည္။ တကၠသိုလ္သည္ ၿမိဳ႕ထဲတြင္မရွိ၊ ေ၀းလံေသာအရပ္၌ရွိျခင္းကိုလည္း အခ်ိဳ႕ကရမယ္ရွာပံုေဖာ္ၾကပါေသးသည္။ အင္းစိန္အာအိုင္တီသည္လည္း ယခင္က ၿမိဳ႕ျပင္၊ လွည္းတန္းရန္ကုန္ပင္မတကၠသုိလ္သည္လည္း ယခင္က ေတာ႐ိုင္းသတၱ၀ါမ်ားပင္ရွိေသာအရပ္၊ ယခုမွသာ ၿမိဳ႕ဧရိယာႀကီးမားလာျခင္းေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ထဲႏွင့္ နီးသြား သည္ဟုုထင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ နီးျခင္း၊ေ၀းျခင္းသည္ ပဓာနမဟုတ္၊ ေက်ာင္းသြားလိုစိတ္ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းသည္သာ ပဓာနျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္နွင့္ နီးေသာ အေဆာင္တြင္ေနၿပီး တကၠသိုလ္မတက္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းဒုနဲ႔ေဒးရွိပါသည္။ ေထာက္ၾကန္႔မွ သန္လ်င္သို႔ ေန႔စဥ္ေက်ာင္းတက္ေသာ ေက်ာင္းသားလည္းရွိပါသည္။ ယုဇနမွ ေရႊျပည္သာ ေက်ာင္းမွန္မွန္သြားေသာ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလည္းရွိပါသည္။ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္သည္ ေျခာက္ျပစ္ကင္းသဲလဲစင္ႀကီးမဟုတ္သည္႔တိုင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအားျဖင့္ လက္ခံႏိုင္စရာရွိသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ အဓိကမွာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ပညာေရးအေပၚထားေသာ သေဘာထားအျမင္မ်ားေျပာင္းလဲရန္သာျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ေျပာင္းလဲရန္မွာ ေကာင္းမြန္ေသာ ပညာေရးစနစ္ႏွင့္ စပ္ဆိုင္သည္႔ အမူအက်င့္မ်ားကိုေလ့လာၿပီး လက္ေတြ႔က်င့္သံုးသြားရန္သာရွိပါသည္။ — Henry Thet Naung Cho