သေဘၤာသားတစ္ေယာက္ရဲ့ အတိတ္ကို ျပန္လည္ခံစားၾကည့္ျခင္း...

သူ ့ကိုစသိကတည္းက... တစ္ေန ့ေန ့တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ... ဒီလို ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြနဲ ့ေတြ ့ၾကံဳလာႏိုင္တယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ ၾကိဳေတြးထားမိတယ္...

ဒါေပမယ့္...

သူ ့ကိုမစြန္ ့လႊတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး...

သူက က်ေနာ့္ အတြက္မရွိမျဖစ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး...

ဒါေပမယ့္... သူနဲ ့အျမဲလိုလို ေတြ ့ျဖစ္္ခဲ့တယ္...

သူ ့ရဲ့ေႏြးေထြးမွဴက ဘာနဲ ့မွႏွူိင္းယွဥ္လို ့မရေလာက္ေအာင္ပါပဲ...

ဒါေပမယ့္လည္း... အဲဒီ့ ေႏြးေထြးမွဴေတြက...

ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပူေလာင္မွဴေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္...

ဒီလို ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိေနေပမယ့္...

က်ေနာ္.... မ်က္စိစံုမိွတ္ျပီး... ေရွ့ဆက္ခဲ့တယ္...

ဦးေႏွာက္ရဲ့ အသိဥာဏ္... စဥ္းစားဥာဏ္ေတြကို....

က်ေနာ္မသိတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာက ဖံုးလႊမ္းသြားတယ္...

လွ်ပ္တစ္ျပက္... ေရတစ္ပြက္ သာသာပါပဲ...

အဲ့လို  တစ္ခဏတာေလးအတြင္းမွာပဲ... သူ က်ေနာ့္ကို ဒဏ္ရာေတြေပးခဲ့တယ္...

က်ေနာ့္ အတြက္ အဲ့ဒီဒဏ္ရာေတြကို ေက်ာ္လႊားျပီး ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ဖို ့အခ်ိန္ အေတာ္ယူခဲ့ရတယ္...

တစ္ခဏတာ အတြင္းသူေပးခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြက...

က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ တစ္ဘဝစာ ထင္က်န္သြားခဲ့တယ္...

အဲ့ဒီ့ေန ့ရာသီဥတုက လည္း ကဗ်ာေတြဝတၳဳေတြထဲကလို မသာယာခဲ့ပါဘူး...

ျပန္ေတြးမိတုိင္း ေတာ္ေတာ္ခံရခက္ခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ျပန္ခံစားလုိက္ရသလိုပါပဲဗ်ာ...

စာဖတ္သူေတြလည္းက်ေနာ့္လို အျဖစ္မ်ိဳးနဲ့ မၾကံဳရေအာင္...

ေႏြးေထြးမွဴေနာက္ကြယ္က ပူေလာင္မွဴဆိုတာကို သတိထားၾကပါလို ့...

ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး ရခဲ့တဲ့ ဘဝ သင္ခန္းစာေလးေပါ့ဗ်ာ...

က်ေနာ္ deck cadet ဘဝ တုန္းက ေရေႏြးေငြ ့နဲ ့ေမာင္းတဲ့ pump (Steam driven pump) တစ္လံုးကို ေမာင္းဖုိ ့ျပင္ဆင္ရင္းနဲ ့

လက္ကို ေရေႏြးေငြ ့ေလာင္ခဲ့တာကို အမွတ္တရ အျဖစ္... လက္က အမာရြတ္ေလးကို ၾကည့္ရင္း...

ေရးမိေရးရာ ေရးမိပါသည္...

စာဖတ္ေနရင္း တစ္ေယာက္တည္း ၾကိတ္ျပီး လြမ္းေဆြးေနမိတဲ့ တိုက္ဆိုင္တဲ့ သူေတြရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို ့... :P

via Navi Kyaw